Dag beste mensen,
We zijn een weekje verder en ik heb weer wat nieuwe feedback gekregen en ik heb aan de hand daarvan mijn voorstel voor wat we hier kunnen doen aangepast. Ik heb zeker nog niet van jullie allemaal gehoord dus ik dacht, laat ik het jullie makkelijk maken, en een mini-enquête voorschotelen zodat jullie niet veel tijd kwijt zijn en ik mijn voorstel bij jullie kan testen.
Het zijn 7 gesloten vraagjes dus het zal niet veel je tijd vragen.
Mijn voorstel
Gegeven ons aller tijdgebrek wil ik eerst een bescheiden mijlpaal voor de nieuwsbrief stellen, voordat we onze ambitie opschroeven naar actie IRL.
Ik stel voor om eerst te kijken of we anderen enthousiast kunnen maken voor dit idee van (een politiek van) het goede leven. Concreet: of we het aantal leden van deze nieuwsbrief kunnen doen groeien. Concreter: als we allemaal twee mensen erbij betrekken en als die allemaal ook twee mensen erbij betrekken (und so weiter und so fort), dan kan het heel snel gaan zonder dat iemand bijzonder veel moeite erin moet steken.
De vraag is dus: zou je
twee vrienden, familieleden of vrienden willen vragen of ze zich willen inschrijven en, indien ze dat niet willen, blijven doorvragen totdat twee mensen zich hebben ingeschreven,
bij hen een vinger op de pols willen houden of zijn ook twee mensen weten te vinden?
Deze vraag staat ook in de enquête, dus je kunt ‘m daar met een simpel vinkje beantwoorden.
Interview: niet meer terug naar normaal?
In de enquête staat ook de vraag of je eventueel bereid (en in staat) zou zijn om een interview(tje) af te nemen met een vriend, collega of kennis.
Een van jullie dacht al meteen aan een aantal kennissen die (al dan niet noodgedwongen) het roer in hun leven (of in ieder geval: hun werk) helemaal om hebben gegooid op zoek naar een meer voldoening gevend en gezond leven. Misschien kennen jullie ook wel mensen die zoiets hebben gedaan of daarover dromen.
Misschien zijn wel steeds meer mensen daarover gaan dromen, door de coronacrisis en de quarantaine daartoe aangezet? Zie dit fragment uit het laatste blog postje van Ilja Leonard Pfeijffer:
Stella’s baas in Milaan is een ambitieuze ondernemer, die nog sneller denkt dan hij praat en zijn leven handsfree bellend in zijn Porsche zin geeft. Zelfs voor zijn moeder heeft hij geen tijd. Stella sprak hem om de heropening [van een galerie] te coördineren.
„Weet je wat het is, Stella?” zei hij. „Ik heb de afgelopen maanden tijd gehad om na te denken en ik heb ingezien dat er belangrijkere dingen zijn dan targets en omzetmaximalisatie. Ik heb besloten om langzamer te leven. Dus neem je tijd.”
Deborah, de uitbaatster van Caffè Letterario op Piazza delle Erbe, zei gisteravond iets vergelijkbaars: „Kun je je herinneren dat we vroeger op school maandenlang zomervakantie hadden? Ze voelde ik me tijdens de quarantaine. Ik voelde mij weer twaalf. Ik kon doen waar ik al jaren niet aan was toegekomen. Ik had het nodig. Ik had te hard gewerkt. Het moet niet weer zo worden als het was.”
Vakantie. Kiekje van Tim Mossholder.
Dergelijke realisaties vormen natuurlijk de kern van het idee van het goede leven waar het voorstel voor een 15-urige werkweek op gebaseerd is.
Je kunt die vinden in dit advies om hobby’s echt hobby’s te laten zijn (en niet stiekem een zelfverbeteringsproject ervan te maken of er toch niet ook een extra centje mee te verdienen). Ze zijn terug te vinden in dit betoog dat ‘de religie van werk’ met name hoogopgeleide mannen ziek aan het maken is. Het “wrede optimisme” van de meritocratie is als een onstilbare honger dat in teleurstelling moet uitlopen en onze relaties uitput. In de “prestatiesamenleving” hebben we een overvloed aan ambitie.
In bijna alle vacatures die ik tegenkwam, werd gezocht naar een gedreven en ambitieuze kandidaat. Vooral bij frisse bedrijven waar veel millennials werken is dit de trend. Ik las er dingen als: 'We zijn een jong, ambitieus team op zoek naar world domination.' (Sip Markink)
De logica van de sport sijpelt overal door, schrijft René Gude:
‘Sport termen doordringen het hele leven, in alle hoeken van de samenleving staan scoreborden te knipperen. Peilingen en rankings tuimelen over elkaar heen. De kwaliteit van ondernemingen, maatschappelijke initiatieven en politieke instituties toont zich achteraf in statistieken.’
Vat Lynn Berger samen:
Dat wat niet in cijfers te vangen valt – wat er ‘werkelijk geleerd is op school, onderzocht is in de wetenschap of politiek tot stand is gebracht’ – dat is niet meetbaar en telt niet mee. Hetzelfde geldt voor zo mogelijk nog vagere onderdelen van het leven, zoals vriendschap, ouderschap en de liefde.
Het is wellicht zo erg niet, maar hoeveel mensen als Deborah en Stella’s baas lopen er op dit moment rond, die van alles in vraag zijn beginnen te stellen? Wie heeft er nu meer dan ooit behoefte aan om ook uit ‘uit’ te kunnen staan (en zo ja, hoe doe je dat dan)? Is dit een bedreiging van het goede leven: gebrek aan tijd voor dingen die waardevol voor ons zijn, maar waar geen deadline op zit of geen meetlat langs te leggen valt?
OK, misschien wat inspiratie voor je (gedeelde) moment van reflectie!
Dat is het voor deze week, als je de enquête nog niet hebt ingevuld, dan kun je dat via deze link doen:
Fijn weekend!!
Marten